Nooit hadden we kunnen vermoeden dat het afscheid van een hond zoveel pijn kon doen. Twaalf jaar lang was Babs niet zomaar ons huisdier, maar een trouwe metgezel, een volwaardig lid van ons gezin.
Altijd stond ze ons op te wachten wanneer we thuiskwamen, altijd was ze de eerste die vrolijk kwispelend onze gasten begroette. Tijdens Kristins theebelevingen zat ze geduldig te wachten op de kleine restjes die haar toekwamen, alsof ze precies wist dat ook zij erbij hoorde.
We dachten dat ons Babske er altijd zou zijn, maar plotseling was ze weg. Wat blijft, is een schat aan warme herinneringen. In ons hart leeft ze voort, voor altijd.🐕
